ŞİDDET ÜRETEN SİSTEME KARŞI, DİRENİŞ!

25 Kasım Kadına Yönelik Şiddete Karşı Uluslararası Mücadele Günü ALANLARA!

İşçi kadınlar, kardeşler!

Artık, çıldırmak işten bile değil! Yüzümüzü ne yöne dönsek aşağılanma, nereye elimizi atsak hakaret, nereye gitsek aynı akıbet: şiddet, taciz, tecavüz, ölüm!

Sesimizi çıkarsak, aynı algı: “ne yaptı acaba?” soruları, imaları… saçımızın rengi, şortumuz, kahkahamız kısacası kadınlığımız suç sayılıyor artık. Ve bize reva görülen her türlü şiddet, aşağılanma bize hak görülüyor. Dahası devlet eliyle körükleniyor.

Katillerin, tecavüzcülerin iyi hal indirimleri ile ödüllendirildikleri yetmemiş olacak ki, tecavüzcülerin salıverilmesi için yasa tasarısı meclise sunuluyor. 12 yaşındaki çocuklarda “rıza”lık aranarak, tecavüzcülerinin cinsel şiddetine ve sömürüsüne bir ömür boyu mahkum edilmek isteniyorlar.

Evde, sokakta, fabrikada hep karşı karşıya kaldığımız, kaçamadığımız bir gerçeğe döndü şiddet! Evet, ya çıldıracağız, “böyle gelmiş böyle gidecek” diyerek sıranın bize, çocuklarımıza gelmesini bekleyecek, sessizce boyun eğeceğiz. Ve böylece tüm tecavüzlere, ölümlere adeta ortak olacağız ya da “artık yeter!” diyeceğiz.

25 Kasım’da sokaklarda olalım!

Peki ya biz işçi kadınlar! Şiddetin her türlüsünü yaşıyoruz atölyelerde. Ekonomik, cinsel, psikolojik… Kendi ayaklarımız üstünde durup çalışıyoruz. Ancak burada da kadın işçi olmanın zorlukları ile baş başa bırakılıyoruz. Ustanın, patronun tacizleri, tehditleri ile baskı altında tutulmaya çalışıyoruz. Mobbinge uğruyor, kapının yolunu tutan hep ilk biz oluyoruz. Güvencesiz, her daim diken üstünde geleceği örmeye çalışıyoruz. Evde, sokakta gördüğümüz insanlık dışı muamele de çabası… Dünyanın yükü “cılız” denen kollarımızda!

Fakat, ellerimizi kenetlediğimizde kollarımızın ne denli güçlü olduğunu tarihimizden biliyoruz. Tarih hep direnenleri yazmış. 25 Kasım’da bizim günümüz. Direnişle bugünlere gelen direnişi simgeleyen bir gün. Üç kız kardeşin diktatörlüğe karşı verdikleri mücadele sonucu tecavüze uğrayarak katledilmelerinin ardından kadınların onların ve direnişlerinin anısına seslerini yükselttikleri bir gün.

Ve tam da bu gün, çıldırmaya ramak kala, bu düzeni ters düz etmenin zamanı değil mi? Biz kadınlarında birer “insan” olduğumuzu haykırmanın, insanlığa sahip çıkmanın zamanı değil mi? Yüzyıllardır bize biçilen toplumsal rol gereği sofrada yerimiz öküzün ardından gelmedi mi? Kimin için, ne için peki? Bizlerin aşağılanması, ölümü, evde, fabrikada sömürülmesi sadece bu düzenin efendilerinin ceplerini daha rahat doldurması için değil mi?

DEV TEKSTİL örgütlenmeye çağırıyor!

Latin Amerika’da 17 yaşındaki bir kız çocuğu tecavüz edilerek katledildi. Kadın işçiler sokaklarda idiler. Greve çıktılar ve sokakları yangın yerine çevirdiler. Çocuklarımıza, insanlığımıza ancak böyle sahip çıkabiliriz. Bunun içinde örgütlenmekten başka yolumuz yok! Unutmasınlar ki, yaşamın yarısı biziz. Toplumsal üretimin yarısı biziz! Kavganın yarısı biziz!

25 Kasım’da, yani bizim direniş günümüzde de sokaklarda olmalıyız! İşçi olarak, kadın olarak, anne olarak, insan olarak!